“Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu” /KKK 1499/

Na najbliższej rodzinie chorego spoczywa obowiązek poproszenia kapłana o udzielenie tego sakramentu. W przypadku ciężkiej i długotrwałej choroby należy zapewnić choremu możliwość systematycznego przyjęcia sakramentu namaszczenia chorych (oraz spowiedzi i przyjęcia komunii św.). Może być przyjmowany wielokrotnie, a nie tylko w przypadkach krańcowych.
Nie zwlekajmy z wezwaniem kapłana do ostatniej chwili. Ważne, by ksiądz dotarł z sakramentami, gdy chory(a) jest jeszcze świadomy.

SAKRAMENTU TEGO NIE UDZIELA SIĘ ZMARŁYM!

Przygotowanie mieszkania: stół nakryty białym obrusem, krzyż, świeca, waciki, kromka chleba lub plasterek cytryny, woda do popicia dla chorego. 

Gdy ksiądz spowiada chorego(ą), dobrze jeśli w tym czasie pozostali domownicy zgromadzeni
w innym pomieszczeniu otoczą modlitwą osobę chorą. Po udzieleniu sakramentu pokuty i pojednania ksiądz zaprasza rodzinę, by towarzyszyła choremu w momencie przyjmowania sakramentu namaszczenia chorych.

Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić w następujących przypadkach:

• w przewlekłej chorobie,
• osobom starszym wiekiem,
• przed operacją medyczną,
• w czasie uporczywej pokusy.

Kapłana z posługą do chorego lub umierającego wzywamy jak najszybciej.