“Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów.
Jest to więc sakrament posługi apostolskiej” /KKK 1536/

Katolicy w każdy pierwszy czwartek miesiąca modlą się o uświęcenie duchowieństwa
oraz o nowe powołania kapłańskie, zakonne, misyjne.

Sakrament kapłaństwa ustanowił Jezus w Jerozolimie, w Wieczerniku, w przededniu swojej męki i śmierci na krzyżu. Sakrament ten powstał w związku z Eucharystią i dla jej sprawowania (por. Łk 22, 19; 1 Kor 11, 24-26). Jednak ma dużo szersze znaczenie. A na pamiątkę tamtych wydarzeń ostatni czwartek przed Wielkanocą nazywany jest “wielkim”.

Już sama etymologia naprowadza na sens kapłaństwa. Łacińskie słowo sacerdos oznacza dającego dostęp do tego, co święte {sacrum). Drugie określenie kapłana – pontifex – oznacza “budującego most”. Kapłan buduje pomost pomiędzy doczesnością a wiecznością oraz między człowiekiem
a Bogiem i wspólnotą. Natomiast słowo prezbiter pochodzi z języka greckiego, w którym oznacza przełożonego dawnej gminy chrześcijańskiej, starszego nie tyle wiekiem, co wyższego funkcją.

Każdy ochrzczony ma udział w jedynym skutecznym Kapłaństwie Chrystusa, które istnieje w dwóch odmianach: jako powszechne kapłaństwo wszystkich wiernych i kapłaństwo hierarchiczne,
czyli służebne. Przez sakrament święceń jest udzielane kapłaństwo urzędowe, dla służby wspólnocie.

Biblia uczy, że kapłaństwa nikt nie może sam sobie wybrać (Hbr 5, 1-4). Jest ono niezależnym darem Bożym, konsekwencją usłyszanego głosu powołania i pozytywnej odpowiedzi człowieka na wolę Boga. Szczególny okres rozeznawania powołania to pobyt kandydata w seminarium duchownym
lub nowicjacie zakonnym.

Sakrament kapłaństwa wewnętrznie upodabnia do Chrystusa w wypełnianiu trzech głównych zadań: nauczania, uświęcania i rządzenia. Są one w rzeczywistości działaniami zmartwychwstałego Jezusa, który budzi wiarę, gromadzi ludzi, tworzy jedność Kościoła i prowadzi do zbawienia. Przez otrzymane święcenia kapłan wchodzi w wewnętrzną komunię z Jezusem. Działa „w osobie” samego Chrystusa, który uobecnia swoje działanie przez niego, zwłaszcza wtedy, gdy kapłan dokonuje aktów sakramentalnych, np. chrztu, rozgrzeszenia lub konsekracji chleba i wina. Pierwszym zadaniem wynikającym z sakramentu kapłaństwa jest posługa nauczania. Punktem odniesienia jest obraz Jezusa – Dobrego Pasterza (J 10), który interpretował Pisma i jasno wskazywał kierunek. Stąd sakrament ten wyznacza i uzdalnia do misji głoszenia tego, czego Jezus nauczał, a co Kościół wiernie przekazuje. Kapłan uczy w imieniu Chrystusa. Proponuje prawdę, którą są Jego słowa i sposób postępowania.
Ma za zadanie ukazywać jedyną Moc zdolną dokonać trwałej odnowy człowieka. Głosem i sercem, dotykiem i decyzjami kapłan uobecnia jedyną i powszechną naukę, która stworzyła Kościół
i gwarantuje szczęśliwe życie wieczne.

ks. Jan Sawicki, Tygodnik Idziemy, 1 sierpnia 2010
Źródło: https://adonai.pl/sakramenty/kaplanstwo/?id=96